Vamos Medellin!

Met nog maar drie weken op de teller komt mijn reis bijna tot een einde en dat terwijl mijn reis met Rik nog maar net is begonnen. Na een hele relaxte vliegreis vloog ik in de armen van mi amor. Heerlijk! ♡ Alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Vrijwel niets bij te praten en dus des te meer tijd voor mij om bij te eten. Alle kilootjes die eraf waren zitten er weer aan denk ik. Saté, chinees, wijn, frikadel speciaal, pasta pesto, kaasplank, stokbroodje brie, drop, boterhammen met pittige kip samba salade, cassis, blokjes kaas, latte machiato met caramel en appeltaart. Het is er allemaal in gegaan in anderhalve dag.

Na dit vreetfestijn kon ik voldaan het vliegtuig in stappen. Ook die vlucht verliep zeer prettig met mijn persoonlijke kussentje naast me. Aangekomen in Bogotá werden we opgevangen door Sergio Sr de vader van Sergio, die jongen die zn broek verloor in de Ganges weet je nog? Aangezien hij toch niet thuis is, had hij geregeld dat we in zijn kamer konden crashen. Zelden zijn we zo hartelijk en gastvrij ontvangen. Lina, Sergio's zus, maakte ons wegwijs in Bogotá en nam ons mee voor Chocolate con queso, DE delicatesse in Colombia. Oftewel, een kop chocolademelk met daarin stukjes kaas. Een geweldige combinatie van zoet en zout vinden de Bogotano's het....

Bogotá staat bekend om zijn street art en dus deden we een graffititour. We wandelden bijna 3 uur door de stad langs de mooiste kunstwerken. Geweldig wat je kan doen met een spuitbus! Ook fietsten we een dag door de stad langs verschillende grafitti's, de rosse buurt, de koffiefabriek en de fruitmarkt. Toch was het hoogtepunt het spelen van Tejo, een bierspel met explosieven. Het is de bedoeling om een steen in een ring te gooien. In de ring gooien levert de meeste punten op, maar eigenlijk is het leuker om de ring te raken, omdat je dan een enorme knal hoort omdat een explosief af gaat! Colombianen gooien vanaf 18 meter, maar wij mochten het van dichterbij proberen. Ook kregen we 3 keer zo veel explosieven. Toch was er niemand in onze groep in staat raak te gooien. Onze tourguide gaf de schuld aan het lage alcoholpercentage in ons bloed. Rik en ik waagden later nog een poging, maar Tejoskills zitten helaas echt niet in onze genen.

Van Bogotá reisden we af naar Medellin. De bus die we geboekt hadden met Lina bleek ineens twee en een half uur later te gaan. Gelukkig zijn de Colombianen erg vriendelijk en behulpzaam en dus vonden we een man die wel even mee wilde lopen naar onze busmaatschappij. De senorita achter de bali kreeg de volle laag. Plata wilde de man zien en snel een beetje. De vrouw was zo slim om mee te werken en dus kregen we ons geld terug. Vervolgens nam de man me mee naar alle balietjes voor een nieuw busticket. Helaas voor ons was dat toch niet zo makkelijk als hij had gedacht en moest hij tot grote spijt mededelen dat de eerst volgende bus toch echt pas twee uur later ging. Wel een lief meneertje :)

Medellin ligt omringd door bergen en is de stad van Pablo Escobar. Samen met een vriend van de rechterhand van Pablo maakten we een ronde door de stad. We bezochten zijn graf, dat elke tien jaar een DNAcheck krijgt om te kijken of Pablo er nog in ligt, een van zijn huizen, een door hem gebouwd voetbalveld en de gevangenis die hij voor zichzelf heeft mogen bouwen. Narcos kwam tot leven door de verhalen van onze guide. Hij vertelde ons hoe normaal het was betrokken te zijn bij een bomaanslag of een geweergevecht en hoe hij er aan gewend was dode mensen te zien in de straten. Hij vertelde dat Pablo alleen briefjes van 50 en 100 dollar wilde, omdat hij anders ruimte tekort had en wat voor zieke dingen Pablo met zijn geld deed. Colombia heeft bijvoorbeeld nijlpaarden, omdat deze ooit ontsnapt zijn uit Pablo's dierentuin.

Verder zijn we een dag naar Guatapé gegaan. Guatapé is het kleurrijkste dorpje van de wereld. Heel gezellig en kneuterig. Vlakbij Guatapé is een grote rots die uitzicht biedt op een groot meer vol eilandjes. Na het beklimmen van de rots hebben we lekker rond gevaren op dat meer. Dat hadden we wel even nodig, want volgens Rik heb je echt minder adem zo hoog boven zee level...

Vanuit Medellin pakten we de bus naar Salento. Met stipt de leukste plek waar we tot nu toe geweest zijn. Het dorp ligt aan de Cocora vallei die begroeit is met hele lange waxpalmen. Dit zorgt voor een adembenemend uitzicht. Ook het dorpje was gezellig en bood uitzicht op de vallei. Top dus!

Toch keerden we terug naar Medellin. Na een lange stop van twee weken begon dit weekend het voetbalseizoen weer. Lucky us! Met drie bussen vol toeristen werden afgezet bij een snackbar en een winkeltje. Daar konden we een shirt kopen en bier drinken. Nicolas de tourguide dronk lekker mee, vertelde vol trots over zijn clubje en vergat de tijd. Tien minuten te laat kwamen we aan in het stadion. Gelukkig was het nog 0-0 en konden we nog 80 minuten genieten van de gezellige liederen en de opbouwende kritiek van de supporters. Goed voor mijn spaans; VAMOS MEDELLIN, HIJO DE PUTA!