Wat een waanzinnig weerzien!

Ik schrijf deze blog in de bus naar/in Bangalore. Alweer mijn laatste bestemming in India, die ik doorbreng met de vriendengroep die ik twee jaar terug heb leren kennen. 138 nachtjes zijn voorbij en dat betekent dat ik vannacht het vliegtuig pak naar Rik. Het voelt allemaal een beetje onwerkelijk en raar. Ik heb de lieve meiden in Trichy uitgezwaaid en kijk nu terug op drie hele mooie weken. Isabelle, Jessica, Kimberly en Tjits hebben we met open armen ontvangen. Nogmaals, honderduizend maal dank daarvoor lieve schatten!

Ook Leela, mijn stagebeleider van twee jaar terug, was erg blij me te zien. Samen met Professor Prabakar voerden we van allerlei gesprekken over de opzet van onze stichting. In mijn backpack zit een officieel ondertekend zakencontract. Nu kunnen we echt aan de slag met het werven van donateurs. Dat voelt eigenlijk best wel gaaf! Ik ben trots op ons!

Leela gaf me de sleutel voor mijn eigen kamer. Ik kan nauwlijks omschrijven hoe fijn ik dat vond! Ik pakte mn hele backpack uit en maakte er een gezellig en 'schoon' plekje van. De kamer ging gepaard met een hurktoilet en bakjesdouche. Voor Nederlandse begrippen natuurlijk een schrale bedoeling, maar voor mij op dit moment een enorme luxe. Een eigen badkamer!!!! Nog nooit was douchen met een alleen een bakje water zo leuk!

Ik kwam natuurlijk terug naar Trichy voor een grote reünie, maar een van de eerste dingen die Tjits me vertelde toen ik in India kwam, was dat mijn favoriete plekje in India niet meer bestond. Het hostel for boys waar ik mijn stage had gelopen in the middle of nowhere had plaats moeten maken voor een basisschool. De jongens waren verhuist naar een ander project en in het hostel was alleen nog de pre-school. Mocharani, de juf van de preschool werkte er nog wel en dus reisde ik twee maal af naar het platteland. Mocharani vloog me aan, zo blij was ze om me te zien! Heel bijzonder ♡ Gelukkig heeft ze tegenwoordig WhatsApp en kunnen we dus een beetje contact houden, wat eigenlijk in houdt dat ik elke dag een foto of een raar plaatje van haar toegestuurd krijg.

Tijdens mijn dagje in het dorp kwam ik nog twee bekende kindjes van de pre-school tegen die natuurlijk gegroeid waren als kool! Hoewel ik denk dat ze me niet echt meer kende was het voor mij echt heel tof om ze weer te zien en even met ze te kunnen spelen. Maar het allermooist was het om mijn dove jongens weer te zien. Uiteindelijk heb ik toch nog wel zo'n 15 jongens terug gezien die ik kende en die mij ook nog kende! Ook papa herinnerden ze zich als de dag van gisteren. 'Hoe gaat het met je dikke vader' gebaarden de jongens een voor een. Meteen wist ik weer waarom ik zo gek ben op die jongens. Ik zou ze echt allemaal mee naar huis willen nemen. Het afscheid viel me dan ook zwaar, wetende dat dit waarschijnlijk echt de laatste keer is dat ik ze zie, want ook al kom ik terug dan zijn zij waarschijnlijk weg.

Naast alle oude bekenden die ik opzocht, gingen we ook nog een weekendje met zijn vijven op pad voor Tjitskes verjaardag. Met de trein gingen we naar Rameswaram waar de Bangaalse zee en de Indische oceaan samen komen. We zagen blauw water, strand en palmbomen, maar nergens was een strand om lekker te liggen te relaxen. De bikini's bleven in de tas, maar de korte broek mocht er wel weer een keer uit! Onze missie om een alcoholische versnapering te drinken op Tjitskes verjaardag viel helaas in het water, omdat de dichtbijzijnde alcoholshop in het volgende dorp lag. Toch was het een gezellig weekend en een goed feest. Tjitskes vader trakteerde ons namelijk op een etentje en dat was dus wat mij betreft het hoogtepunt van ons weekend! Met echt lekkere parmazaanse kaas en chocolademouse! Verder schoot ik een confettikanon over Isabelle, omdat ik dacht dat Tjits binnen kwam en zagen we ongeveer 34 tempeltjes in 3 uur.

Ter afscheid zijn we met zijn alle nog 1 keer uit eten geweest en natuurlijk moest ik betalen, want als je mensen uitnodigt in India betekent dat dat je trakteert. In mijn lievelingsrestaurant koos ik al mijn lievelingsgerechten voor de laatste keer. Drie gangen rond gegeten kreeg ik de rekening van acht personen voorgeschoteld. Om even een beeld te geven van hoe goedkoop het soms in India kan zijn, dit etentje kostte me 25 euro! Al moest ik voor mijn wijntje in de club in Bangalore dan weer tien euro afrekenen. Er is echt geen pijl op te trekken hier. Ook niet de dancemoves van de mensen hier trouwens. Compleet uit hun plaat en geen schaamte. Heerlijk!

Maandag middag land ik op Schiphol en dan heb ik anderhalve dag om me vol te vreten aan kaas, satesaus, frikandellen en fatsoenlijke boterhammen. Verder blijven Rik en ik in een hotelletje bij schiphol om de 28ste heel vroeg in de ochtend door te vliegen naar Colombia. Ook daarover een beetje gemixte gevoelens. Ik heb afgelopen maanden niets dan lof gehoord over Colombia en kijk dan ook erg uit naar onze reis. Ik ben ontzettend benieuwd naar een nieuw continent met een nieuwe cultuur en een nieuwe taal. Maar op het bestellen van twee biertjes na spreek ik geen Spaans. Gelukkig heeft mijn geliefde boyfriend zich afgelopen periode drie keer in de ronte gewerkt om naast het schrijven van zijn masterthesis ook nog eens een cursus Spaans te volgen. Maar die zelfde man is ook de meest toegeeflijke en vriendelijke vent die ik ken. En dus voel ik toch een druk op mijn schouders. Als ik Rik zijn gang laat gaan ben ik binnen drie tellen bankroet! Toch maar wat Spaans leren dus :)

Tot in Colombia!