Regengodin vs Springbok
Door: Eva van der Veer
Blijf op de hoogte en volg Eva
23 Maart 2017 | Zimbabwe, Harare
Jeeboo lieve volgers!
Zoals beloofd een update over onze tijd in Zimbabwe. Ik moet toegeven dat ik deze blog erg moeilijk vind om te schrijven. Ik zou een heel leuk verhaal kunnen typen over alle dingen die we hebben meegemaakt, maar de situatie hier in Zimbabwe vraagt om meer uitleg. En dus wil ik beginnen met een stukje geschiedenis.
Vanaf 1980 is Zimbabwe 'onafhankelijk'. Sindsdien is Mugabe aan de macht, al 37 jaar dus. Hij is geen dictator, want er zijn eens in de zoveel tijd verkiezingen, maar het volk 'verkiest' hem telkens weer. Door de koloniale overheersing in Zimbabwe, voelde de bevolking een behoefte om het de blanken betaald te zetten en dus sloot Mugabe alle boerderijen van blanke boeren. Gevolg: de hele economie van Zimbabwe vloog op zn gat en het overgrote deel van de bevolking werd werkloos. Het geld was niets meer waard en voor een brood betaalde je ongeveer 6 miljoen. Op dat moment werden de Amerikaanse dollars naar Zimbabwe gehaald, maar sinds kort zijn die weer ingeruild voor nieuw Zimbabwaans geld. Het gevolg daarvan is dat Zimbabwe niet meer kan importeren en exporteren en dat de banken volledig leeg zijn. Mensen hebben als ze geluk hebben, geld op hun rekening, maar kunnen niet pinnen. Nog steeds is een heel groot deel van de mensen werkeloos en verslaafd aan alcohol. Toeristen zijn nergens meer te bekennen en 50% van de mensen verkoopt bananen of beltegoed. Mensen hier lijken te overleven, maar we vragen ons steeds maar weer af hoe. Iedereen die we spreken vertelt een nieuw tragisch verhaal. Kort samengevat: life in Zimbabwe is echt echt zwaar.
En toch hebben we het hier kei erg naar ons zin! Jullie vragen jullie zelf vast af hoe dat mogelijk is, dus dat zal ik jullie vertellen. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef is de bevolking echt heel aardig. We verblijven veel in Airbnbs, omdat er simpelweg geen hostels zijn. En de hostels die er zijn, zijn voornamelijk leeg. Het contact met de locals is intens, leuk en ook weer eens wat anders dan anders. Zuga bijvoorbeeld nam ons mee in zijn jaren oude busje naar Matobo National park. De normale route vond hij saai en dus nam hij de offroad route voor locals. Nooit eerder in ons leven hebben Jins en ik zo'n spannende autorit meegemaakt. De weg was half weggespoeld door de heftige regen en zat vol gaten en modderpoels. Zuga crosste er volle gas doorheen met zijn motto: Deze auto gedraagt zich als een 4x4. Goddank is de auto heel thuis gekomen. Onderweg werden we begroet en uitgezwaaid door de kindjes uit het dorp. Vet schattig dachten wij, tot ze erachter aan schreeuwden dat ze snoep wilden hebben..
Van Zuga en Bridget reisden we naar Amy. Voor een prikkie sliepen we in een bungalow met een ezel op de veranda. Elvis bleek echt een waak-ezel en bracht de nacht met ons door. Weer eens wat anders dan een waakhond.. Amy nam ons mee naar de Great Zimbabwe Ruins; de hoop stenen waar Zimbabwe haar naam aan te danken heeft. Niet mega spectaculair, maar toch een must-see hier, want de bevolking is zo trots als een pauw op hun ruïnes.
Van de ene hoop stenen vervolgden we onze tocht naar de volgende hoop stenen: de bergen van Chimanimani. Morgan onze tourguide nam ons mee de natuur in en zou twee nachten met ons doorbrengen in the mountain hut. Een aftans huisje midden in de natuur waar een haardvuurtje was, wat dekens en matrassen lagen en waar bruin water uit de kraan kwam. Lekker back to basic! Bepakt en bezakt klommen we de bergen op. Uiteraard goot het van de regen, want naast een vreselijke dierenspotter heb ik ook het imago van de regengodin. Morgan die zichzelf ookwel een springbok noemde klauterde zonder enige moeite voor ons uit. Gelukkig hadden we in de middag nog een paar uur zon en konden we een tocht naar Mozambique maken en hout verzamelen voor het haardvuur. Vanaf een uur of acht in de avond is het gaan regenen en is het niet meer droog geworden. Jins ondervond hier de nadelen al snel van, want het dak boven haar bed bleek niet waterdicht en ik ondervond de nadelen vooral de volgende dag toen we de berg af probeerden te glibberen. Van paden hebben ze hier niet gehoord en dus liepen we door de stromende regen door planten, rivieren, watervallen en modderige afgronden. Zelfs de springbok gleed een keer onderuit, maar zonder kleerscheuren kwamen we terug in 't dorp. Gelukkig hadden we van Morgan gezien hoe te koken op houtvuur, want in Chimanimani was helaas geen gasstel om op te koken. Nog een groot probleem in Zimbabwe is het gebrek aan stroom. Na een harde regenbui gaat er telkens weer wat stuk en dan is 't maar de vraag wanneer de stroom terug komt. Koken op houtvuur en bijschijnen met een zaklamp. Je wordt er wel creatief van..
Doordat het weer in Chimanimani slecht bleef, zochten Jins en ik naar zinnige tijdbesteding. En die vonden we in t dorpscafé. Doordat zoveel mensen werkloos zijn, is poolen de volksport geworden. Overal vind je pooltafels met een stel kerels er om heen. Al snel werden we uitgedaagd voor een aantal poolgames. Jins en ik dachten dat het dan ook wel een goed idee was om de plaatselijke drank te proberen en dus kochten we een fles Chiboeka. Geen aanrader.
Ondertussen zijn we in Harare, de hoofstad van Zimbabwe en leven we bij Paddy en haar familie. Paddy zal ons meer van de stad laten zien en ons netjes op de bus naar Lusaka (Zambia) zetten. Vanuit daar vervolgen we onze trip naar Malawi. (Voor de googlemapsers onder ons; ja dat is echt enorm om, maar in Mozambique bestaat er een kansje dat we Malawi niet levend halen...).
Tot snel! Xxx
Zoals beloofd een update over onze tijd in Zimbabwe. Ik moet toegeven dat ik deze blog erg moeilijk vind om te schrijven. Ik zou een heel leuk verhaal kunnen typen over alle dingen die we hebben meegemaakt, maar de situatie hier in Zimbabwe vraagt om meer uitleg. En dus wil ik beginnen met een stukje geschiedenis.
Vanaf 1980 is Zimbabwe 'onafhankelijk'. Sindsdien is Mugabe aan de macht, al 37 jaar dus. Hij is geen dictator, want er zijn eens in de zoveel tijd verkiezingen, maar het volk 'verkiest' hem telkens weer. Door de koloniale overheersing in Zimbabwe, voelde de bevolking een behoefte om het de blanken betaald te zetten en dus sloot Mugabe alle boerderijen van blanke boeren. Gevolg: de hele economie van Zimbabwe vloog op zn gat en het overgrote deel van de bevolking werd werkloos. Het geld was niets meer waard en voor een brood betaalde je ongeveer 6 miljoen. Op dat moment werden de Amerikaanse dollars naar Zimbabwe gehaald, maar sinds kort zijn die weer ingeruild voor nieuw Zimbabwaans geld. Het gevolg daarvan is dat Zimbabwe niet meer kan importeren en exporteren en dat de banken volledig leeg zijn. Mensen hebben als ze geluk hebben, geld op hun rekening, maar kunnen niet pinnen. Nog steeds is een heel groot deel van de mensen werkeloos en verslaafd aan alcohol. Toeristen zijn nergens meer te bekennen en 50% van de mensen verkoopt bananen of beltegoed. Mensen hier lijken te overleven, maar we vragen ons steeds maar weer af hoe. Iedereen die we spreken vertelt een nieuw tragisch verhaal. Kort samengevat: life in Zimbabwe is echt echt zwaar.
En toch hebben we het hier kei erg naar ons zin! Jullie vragen jullie zelf vast af hoe dat mogelijk is, dus dat zal ik jullie vertellen. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef is de bevolking echt heel aardig. We verblijven veel in Airbnbs, omdat er simpelweg geen hostels zijn. En de hostels die er zijn, zijn voornamelijk leeg. Het contact met de locals is intens, leuk en ook weer eens wat anders dan anders. Zuga bijvoorbeeld nam ons mee in zijn jaren oude busje naar Matobo National park. De normale route vond hij saai en dus nam hij de offroad route voor locals. Nooit eerder in ons leven hebben Jins en ik zo'n spannende autorit meegemaakt. De weg was half weggespoeld door de heftige regen en zat vol gaten en modderpoels. Zuga crosste er volle gas doorheen met zijn motto: Deze auto gedraagt zich als een 4x4. Goddank is de auto heel thuis gekomen. Onderweg werden we begroet en uitgezwaaid door de kindjes uit het dorp. Vet schattig dachten wij, tot ze erachter aan schreeuwden dat ze snoep wilden hebben..
Van Zuga en Bridget reisden we naar Amy. Voor een prikkie sliepen we in een bungalow met een ezel op de veranda. Elvis bleek echt een waak-ezel en bracht de nacht met ons door. Weer eens wat anders dan een waakhond.. Amy nam ons mee naar de Great Zimbabwe Ruins; de hoop stenen waar Zimbabwe haar naam aan te danken heeft. Niet mega spectaculair, maar toch een must-see hier, want de bevolking is zo trots als een pauw op hun ruïnes.
Van de ene hoop stenen vervolgden we onze tocht naar de volgende hoop stenen: de bergen van Chimanimani. Morgan onze tourguide nam ons mee de natuur in en zou twee nachten met ons doorbrengen in the mountain hut. Een aftans huisje midden in de natuur waar een haardvuurtje was, wat dekens en matrassen lagen en waar bruin water uit de kraan kwam. Lekker back to basic! Bepakt en bezakt klommen we de bergen op. Uiteraard goot het van de regen, want naast een vreselijke dierenspotter heb ik ook het imago van de regengodin. Morgan die zichzelf ookwel een springbok noemde klauterde zonder enige moeite voor ons uit. Gelukkig hadden we in de middag nog een paar uur zon en konden we een tocht naar Mozambique maken en hout verzamelen voor het haardvuur. Vanaf een uur of acht in de avond is het gaan regenen en is het niet meer droog geworden. Jins ondervond hier de nadelen al snel van, want het dak boven haar bed bleek niet waterdicht en ik ondervond de nadelen vooral de volgende dag toen we de berg af probeerden te glibberen. Van paden hebben ze hier niet gehoord en dus liepen we door de stromende regen door planten, rivieren, watervallen en modderige afgronden. Zelfs de springbok gleed een keer onderuit, maar zonder kleerscheuren kwamen we terug in 't dorp. Gelukkig hadden we van Morgan gezien hoe te koken op houtvuur, want in Chimanimani was helaas geen gasstel om op te koken. Nog een groot probleem in Zimbabwe is het gebrek aan stroom. Na een harde regenbui gaat er telkens weer wat stuk en dan is 't maar de vraag wanneer de stroom terug komt. Koken op houtvuur en bijschijnen met een zaklamp. Je wordt er wel creatief van..
Doordat het weer in Chimanimani slecht bleef, zochten Jins en ik naar zinnige tijdbesteding. En die vonden we in t dorpscafé. Doordat zoveel mensen werkloos zijn, is poolen de volksport geworden. Overal vind je pooltafels met een stel kerels er om heen. Al snel werden we uitgedaagd voor een aantal poolgames. Jins en ik dachten dat het dan ook wel een goed idee was om de plaatselijke drank te proberen en dus kochten we een fles Chiboeka. Geen aanrader.
Ondertussen zijn we in Harare, de hoofstad van Zimbabwe en leven we bij Paddy en haar familie. Paddy zal ons meer van de stad laten zien en ons netjes op de bus naar Lusaka (Zambia) zetten. Vanuit daar vervolgen we onze trip naar Malawi. (Voor de googlemapsers onder ons; ja dat is echt enorm om, maar in Mozambique bestaat er een kansje dat we Malawi niet levend halen...).
Tot snel! Xxx
-
23 Maart 2017 - 15:50
Nicole Moeder Jinske:
We hebben in de gaten dat jullie een indrukwekkende reis doormaken, maar dit stuk is wel met uitroeptekens! Eva wat heb je de keiharde realiteit daar knap weergegeven! Ik ben er even stil van. Ondanks dat we jullie appjes, voiceberichtjes e.d . lezen is dit alles op rij toch weer bizar om te lezen. En ook hadden we dit keer minder wifi momenten, dus ook af en toe zitten vlassen op....wanneer komt er weer contact? Zimbabwe, om nooit te vergeten. Ik heb diep respect hoe jullie het doen. Veel goeds op jullie pad naar Malawi via Zambia! Take care! Dikke knuf@ -
23 Maart 2017 - 16:52
Mama:
Dank je wel dat jullie gaan omrijden... xxx -
23 Maart 2017 - 16:53
Annick (a.k.a. Draak):
Jezus Eef wat een verhaal! Doe je wel voorzichtig? Achja back to basic kun jij wel handelen. Ik blijf je avonturen volgen lieverd! Pas goed op jezelf X -
23 Maart 2017 - 21:29
Hans:
Mooie blog weer. Wat een avontuur. Dat is ook Afrika hé.
Veel lieve groetjes. -
23 Maart 2017 - 22:33
Marc Bogers:
Mooie geschiedenis les met als aanvulling dat Bob Marley in april 1980 een gratis concert heeft gegeven in Zimbabwe voor de onafhankelijkheid, met natuurlijk de hit Zimbabwe. Veel plezier in Zambia.
-
24 Maart 2017 - 10:54
Joke Vd Valk:
Wat een verhaal, ben er stil van....
Als "niet avonturier" wil ik wel zeggen, respect maar doe voorzichtig..
Dikke kus, Joke xx -
24 Maart 2017 - 15:09
Ilse Sonnemans :
Wouw wat een verhaal weer! Bezonder wat jullie allemaal mee maken.
Dikke knuffel Ilse -
24 Maart 2017 - 17:11
Wout & Cootje:
Hallo meiden,
Wat een verhaal weer, en weer heel wat anders als tot nu toe. Ook nog een stukje geschiedenis. Weer wat geleerd . Hele geruststelling dat jullie via Zambia verder reizen. Inderdaad een stukje om maar jullie hebben de tijd. Nou we hopen snel weer wat van jullie te horen of jullie te spreken. Doe voorzichtig en let goed op elkaar. Goeie reis en veel plezier. Dikke knuffel xxx
Groetjes,
Wout en Cora
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
