Times flies...
Door: Eva van der Veer
Blijf op de hoogte en volg Eva
07 Juni 2015 | India, Trichy
De tijd vliegt, dus ik moet even diep graven naar waar ik was gebleven met bloggen! Lotte en ik vlogen naar India en ondertussen is ze al weer thuis. We doken de Indiase natuur in in Allepey. De backwaters van India zijn ongelofelijk mooi en indrukwekkend. Een kilometerslang waterstelsel waarin mensen wonen, werken en vakantie vieren. We hebben in een ‘dorpje’ gelogeerd in het huis van James. Toen we voor hem een kleinigheidje wilden halen, belandden we in de plaatselijke kroeg en kregen we Kokosbier! Gatver wat een ranzige bedoeling, maar James is fan en dronk zijn halve litertje dan ook in een paar slokken weg… Hij nam ons mee uit varen door de slootjes, die zo vol lagen met planten dat er nauwlijks water te zien was en introduceerde ons in zijn familie op het verlovingsfeest van zijn neef. Heel cool om zo tussen de locals te zijn!
Van Allepey gingen we door naar het gezellige Kochi waar de Chinese vissers wonen. We bleven er niet te lang, want we wilden lekker wat tijd door brengen in de koele bergen van Munnar! Waaaauw wat een onwijs mooie plek is dat! We gingen er op trekking, waar we bijna door de helikopter opgehaald wilden worden, omdat we de klim te zwaar vonden. Vooral omdat we alleen mist zagen, want het weer zat helaas niet mee de afgelopen weken. Uiteindelijk op de top van de berg hadden we toch een mooi uitzicht en een voldaan gevoel!
Vanuit Munnar gingen we opweg naar Chennai om papa op te halen! Dit fijne ritje kosste ons maar liefst 14 uur... De eerste uren waren verschrikkelijk. Door het afdalen uit de bergen moest de bus veel remmen en door de meest vreselijke bochtjes. Dat resulteerden in een bus vol kotsende mensen. Na een paar uur waren we gelukkig weer op wat normalere wegen en konden we lekker slapen. Lotte viel in coma en werd in Chennai pas weer wakker.
En daar stond dan ook papa in het verre India speciaal voor mij! Wat een bijzonder gevoel dat er mensen speciaal voor mij naar de andere kant van de wereld vliegen! Lot en ik hadden een taxi geregeld en namen papa mee naar Auroville. Weer een hele special ervaring, omdat Ellen hier gewoond heeft en ik nu in haar wereldje kon rondlopen en haar vrienden kon ontmoeten!
Helaas werden Lot en ik ongelofelijk ziek. Papa werd dus gedwongen tot een carriereswitch en bleek een geweldige zuster! Helaas was een bezoekje aan het ziekenhuis niet te voorkomen. De paniek sloeg me om te horen. WAT EEN CHAOS! Half dooie Indianen, bloedbuizen, papieren, slangen en een shitload aan artsen en patienten op zn 20m2. Ik jammerde naar Lotte dat we weg moesten en was in staat kei hard weg te rennen. Psychisch dan, fysiek zakte ik bijna door mijn benen. De fijne artsen luisterden naar ons verhaal en vroegen toen: willen jullie hier blijven? Onze bekken vielen open. Vroeg ze nou echt aan ons of we hier wilden blijven? En dit heeft gestudeerd voor arts? We antwoordden dat we liever naar huis gingen als t effe kon! De vrouw drukte ons op het hart dat er niks aan de hand was en dat we ons geen zorgen moesten maken. Ik moest stoppen met janken van de arts, want ze werd er zenuwachtig van. Great, wat een heerlijk volkje is het af en toe toch! Met een lading pillen werden we naar huis gestuurd. Zuster Woutje ging op stap voor sapjes, fruit, yoghurt en meer pillen. De arme man heeft afgezien die eerste dagen! We hielden hem in de nacht wakker en overdag bezig met klusjes.
Helaas kwam de fijne tijd met Lotte tot een einde en zwaaide papa en ik haar uit! Maaar gelukkig kreeg ik er wat vader-dochter-tijd voor terug! Papa en ik crossten nog wat daagjes rond in Auroville, waar papa ondertussen wat vrienden had opgedaan. We gingen op bezoek in de Matir Mandir, een centrum om je even lekker te kunnen concentreren op niks en scooterde over de highway naar het strand.
Van Auroville gingen we langs Ponducherry voor een cocktail, om daarna snel door te gaan naar Trichy! Na zes geweldige weken was ik dan weer terug in mijn ‘hometown’. Best wel even gek, maar ook wel heel erg leuk!
Nu kon ik papa rondleiden in plaats van andersom!
Ik nam papa mee naar mijn stage, waar hij de boel totaal op zijn kop zette! Alle kinderen waren meteen groot fan van hem. Vol overgave ging hij met de kinderen aan de slag. Hij toverde een lach op alle gezichten en liet een kindje dat nooit praat, praten! Het was ontzettend leuk om te zien. Niet alleen de kinderen, maar ook het personeel was erg fan van papa met zijn energie!
Ook die twee weken vlogen voor bij en ondertussen is papa weer thuis en
ben ik weer hard aan het studeren! De tijd vliegt. Het einde is in zicht. Ik weet nog niet precies wat het einde zal zijn, maar ik kan niet wachten terug te zijn in Nederland! Ik ga knallen de laatste weken en zie jullie snel!
Liefs Eva
Van Allepey gingen we door naar het gezellige Kochi waar de Chinese vissers wonen. We bleven er niet te lang, want we wilden lekker wat tijd door brengen in de koele bergen van Munnar! Waaaauw wat een onwijs mooie plek is dat! We gingen er op trekking, waar we bijna door de helikopter opgehaald wilden worden, omdat we de klim te zwaar vonden. Vooral omdat we alleen mist zagen, want het weer zat helaas niet mee de afgelopen weken. Uiteindelijk op de top van de berg hadden we toch een mooi uitzicht en een voldaan gevoel!
Vanuit Munnar gingen we opweg naar Chennai om papa op te halen! Dit fijne ritje kosste ons maar liefst 14 uur... De eerste uren waren verschrikkelijk. Door het afdalen uit de bergen moest de bus veel remmen en door de meest vreselijke bochtjes. Dat resulteerden in een bus vol kotsende mensen. Na een paar uur waren we gelukkig weer op wat normalere wegen en konden we lekker slapen. Lotte viel in coma en werd in Chennai pas weer wakker.
En daar stond dan ook papa in het verre India speciaal voor mij! Wat een bijzonder gevoel dat er mensen speciaal voor mij naar de andere kant van de wereld vliegen! Lot en ik hadden een taxi geregeld en namen papa mee naar Auroville. Weer een hele special ervaring, omdat Ellen hier gewoond heeft en ik nu in haar wereldje kon rondlopen en haar vrienden kon ontmoeten!
Helaas werden Lot en ik ongelofelijk ziek. Papa werd dus gedwongen tot een carriereswitch en bleek een geweldige zuster! Helaas was een bezoekje aan het ziekenhuis niet te voorkomen. De paniek sloeg me om te horen. WAT EEN CHAOS! Half dooie Indianen, bloedbuizen, papieren, slangen en een shitload aan artsen en patienten op zn 20m2. Ik jammerde naar Lotte dat we weg moesten en was in staat kei hard weg te rennen. Psychisch dan, fysiek zakte ik bijna door mijn benen. De fijne artsen luisterden naar ons verhaal en vroegen toen: willen jullie hier blijven? Onze bekken vielen open. Vroeg ze nou echt aan ons of we hier wilden blijven? En dit heeft gestudeerd voor arts? We antwoordden dat we liever naar huis gingen als t effe kon! De vrouw drukte ons op het hart dat er niks aan de hand was en dat we ons geen zorgen moesten maken. Ik moest stoppen met janken van de arts, want ze werd er zenuwachtig van. Great, wat een heerlijk volkje is het af en toe toch! Met een lading pillen werden we naar huis gestuurd. Zuster Woutje ging op stap voor sapjes, fruit, yoghurt en meer pillen. De arme man heeft afgezien die eerste dagen! We hielden hem in de nacht wakker en overdag bezig met klusjes.
Helaas kwam de fijne tijd met Lotte tot een einde en zwaaide papa en ik haar uit! Maaar gelukkig kreeg ik er wat vader-dochter-tijd voor terug! Papa en ik crossten nog wat daagjes rond in Auroville, waar papa ondertussen wat vrienden had opgedaan. We gingen op bezoek in de Matir Mandir, een centrum om je even lekker te kunnen concentreren op niks en scooterde over de highway naar het strand.
Van Auroville gingen we langs Ponducherry voor een cocktail, om daarna snel door te gaan naar Trichy! Na zes geweldige weken was ik dan weer terug in mijn ‘hometown’. Best wel even gek, maar ook wel heel erg leuk!
Nu kon ik papa rondleiden in plaats van andersom!
Ik nam papa mee naar mijn stage, waar hij de boel totaal op zijn kop zette! Alle kinderen waren meteen groot fan van hem. Vol overgave ging hij met de kinderen aan de slag. Hij toverde een lach op alle gezichten en liet een kindje dat nooit praat, praten! Het was ontzettend leuk om te zien. Niet alleen de kinderen, maar ook het personeel was erg fan van papa met zijn energie!
Ook die twee weken vlogen voor bij en ondertussen is papa weer thuis en
ben ik weer hard aan het studeren! De tijd vliegt. Het einde is in zicht. Ik weet nog niet precies wat het einde zal zijn, maar ik kan niet wachten terug te zijn in Nederland! Ik ga knallen de laatste weken en zie jullie snel!
Liefs Eva
-
07 Juni 2015 - 10:05
Bart:
Hoi, Lieverd,
Erg leuk verslag weer, maar oop de Whattsapp berichten en de gesproken boodschappen waren ook heel bijzonder. Ja mijn broertje is er me eentje, ik ben daar al bijna 49 jaar getuige van.
Maak er nog een paar hele mooie weken van, je weet waarvoor je het bent gestart, je weet wat je voor ontzettend veel goeds doet voor die kinderen daar.
wij wensen je nog heel veel plezier, af en toe het noodzakelijke doorzettingsvermogen, maar vooral onuitwisbare (mooie) indrukken.
Bart, Donita, Kees en Toos -
07 Juni 2015 - 10:37
Tante Sandela:
Hoi Eefje
Wat een fantastische vakantie heb je gehad. Je hebt kei veel gezien, veel mensen ontmoet en nog beter twee mensen die je heel dierbaar zijn. Geweldig hoe zuster Woutje voor jullie heeft gezorgd. Mooi om te lezen dat hij dat kindje aan het praten kreeg. Wauw roeping gemist misschien.
Ga deze dierbare herinneringen maar opslaan in je hersens om nooit meer te vergeten.
Knal ze nog effe meisje. En dan ben je zo weer in ons koude kikkerlandje.
Dikke kus xxx -
07 Juni 2015 - 14:46
Vicky:
Lekker bezig Eef! Nog een paar weekjes! Genieten en knallen meid! Xxxx -
08 Juni 2015 - 16:32
Fred:
Wat een verslag. Op papier is het nog te overzien, maar als er over nadenkt dan maak je heel wat mee. Geniet nog van deze laatste periode.
Liefs. -
13 Juni 2015 - 10:52
Carla:
Hey Eva,
Fijn at jullie weer zijn opgeknapt en wat kwam het goed uit dat ons broertje er was om jullie te verzorgen ;-) Je hebt weer een boel meegemaakt en kan me voorstellen at het even slikken is als je vader zo gezellig langskomt in India. Laat staan het gevoel van gemis als hij dan weer terug gaat naar Nederland. Hoe bijzonder wat voor effect Wout heeft op die kids dat ze gaan praten. En die kinderen stralen ook als ik die foto's op Facebook zag. Geweldig!!
Maar nog even doorpezen en dan ben jij ook weer hier en kunnen we je allemaal knuffelen.
liefs en een dikke knuffel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
