Een kijkje in het dagboek van
Door: Eva van der Veer
Blijf op de hoogte en volg Eva
09 April 2015 | India, Trichy
09-04-2015 Dag 58
De zomervakantie nadert. Volgende week moet ik voor twee maanden afscheid nemen. en morgen zelfs al van een aantal jongens voor altijd! Het valt me zwaar. Afscheid nemen is zeg maar niet mijn ding .
Randjid en washant zijn echt mn maatjes geworden hier in het hostel. Randjid komt zelfs naar mijn huis in Nederland zegt hij. Hij wil vijf ton per maand gaan verdienen. Het breekt mijn hart dat de jongen zijn dromen nooit waar zal gaan maken. Ik gun hem al het geluk van de wereld en zou niets liever willen dan dat hij mij bij in Nederland kwam wonen, maar ik zie zijn toekomst niet zo zonnig in. Waar gaat een totaal blinde jongen uit een arme familie belanden in deze maatschappij? Voor nu ben ik nog even zijn grote zus en noem ik hem kleine broer, maar na morgen zie ik hem nooit meer terug.
Hetzelfde geldt voor Washant. Hij gaat mee snacks voor me kopen en schreewt door de ruimte: WHAT IS YOUR PROBLEM? Als ik vervolgens op hem af kom, rent hij weg als een bange haas. Ik ga hem en zijn grapjes missen!
De hele sfeer grijpt me aan vandaag. 1 van mijn kleine vriendjes komt het terrein op gelopen. Ik had hem al gemist de afgelopen dagen. Hij heeft een man bij zich. Daddy? vraag ik hoopvol. No, uncle. Tientallen vragen schieten door mijn hoofd. Waar zijn zijn ouders? Waarom brengt zijn oom hem hier? Waarom woont hij hier? En waarom was hij thuis? Waarom kan hij daar niet blijven?
Maar antwoorden, ho maar....
De man brengt zijn neefje naar school en daar blijft hij weer alleen achter.
Er komt een man het hostel binnen. Hij is doof. De dove kinderen verzamelen zich om hem heen en kijken aandachtig naar wat hij te vertellen heeft. Summerschool: Engelse les, computerles en uitstapjes. 45 dagen lang van 10:00 tot 16:00 naar school. De kinderen reageren enthousiast en ik word verdrietig. Zouden ze echt hun zomer in school gaan door brengen? En de schaarse tijd met hun familie dan? En het gewoon lekker genieten van vakantie? Alles hier draait om studeren. Mogen de kinderen dan niet eens een maand per jaar kind zijn?
Als ik de 'woonkamer' binnen loop staat er een zak. De jongens komen kijken. Er zitten kledingstukken in. De kinderen trekken het aan. Ze zijn dolgelukkig met de XL tshirts om hun kleine kinderlijfjes. Zo lijken de kinderen toch gelukkig en dankbaar voor wat ze wel hebben.
Wanneer ga je terug naar Trichy, Sister?
Morgen, antwoord ik. Maar dinsdag kom ik terug zeg ik snel!
Het beteuterde gezicht verandert in een glimlach en blij loopt hij weg. Dinsdag ben ik er weer!
De zomervakantie nadert. Volgende week moet ik voor twee maanden afscheid nemen. en morgen zelfs al van een aantal jongens voor altijd! Het valt me zwaar. Afscheid nemen is zeg maar niet mijn ding .
Randjid en washant zijn echt mn maatjes geworden hier in het hostel. Randjid komt zelfs naar mijn huis in Nederland zegt hij. Hij wil vijf ton per maand gaan verdienen. Het breekt mijn hart dat de jongen zijn dromen nooit waar zal gaan maken. Ik gun hem al het geluk van de wereld en zou niets liever willen dan dat hij mij bij in Nederland kwam wonen, maar ik zie zijn toekomst niet zo zonnig in. Waar gaat een totaal blinde jongen uit een arme familie belanden in deze maatschappij? Voor nu ben ik nog even zijn grote zus en noem ik hem kleine broer, maar na morgen zie ik hem nooit meer terug.
Hetzelfde geldt voor Washant. Hij gaat mee snacks voor me kopen en schreewt door de ruimte: WHAT IS YOUR PROBLEM? Als ik vervolgens op hem af kom, rent hij weg als een bange haas. Ik ga hem en zijn grapjes missen!
De hele sfeer grijpt me aan vandaag. 1 van mijn kleine vriendjes komt het terrein op gelopen. Ik had hem al gemist de afgelopen dagen. Hij heeft een man bij zich. Daddy? vraag ik hoopvol. No, uncle. Tientallen vragen schieten door mijn hoofd. Waar zijn zijn ouders? Waarom brengt zijn oom hem hier? Waarom woont hij hier? En waarom was hij thuis? Waarom kan hij daar niet blijven?
Maar antwoorden, ho maar....
De man brengt zijn neefje naar school en daar blijft hij weer alleen achter.
Er komt een man het hostel binnen. Hij is doof. De dove kinderen verzamelen zich om hem heen en kijken aandachtig naar wat hij te vertellen heeft. Summerschool: Engelse les, computerles en uitstapjes. 45 dagen lang van 10:00 tot 16:00 naar school. De kinderen reageren enthousiast en ik word verdrietig. Zouden ze echt hun zomer in school gaan door brengen? En de schaarse tijd met hun familie dan? En het gewoon lekker genieten van vakantie? Alles hier draait om studeren. Mogen de kinderen dan niet eens een maand per jaar kind zijn?
Als ik de 'woonkamer' binnen loop staat er een zak. De jongens komen kijken. Er zitten kledingstukken in. De kinderen trekken het aan. Ze zijn dolgelukkig met de XL tshirts om hun kleine kinderlijfjes. Zo lijken de kinderen toch gelukkig en dankbaar voor wat ze wel hebben.
Wanneer ga je terug naar Trichy, Sister?
Morgen, antwoord ik. Maar dinsdag kom ik terug zeg ik snel!
Het beteuterde gezicht verandert in een glimlach en blij loopt hij weg. Dinsdag ben ik er weer!
-
09 April 2015 - 17:12
Woutje:
Eerst lijkt het een wat warrig verhaaltje, maar al snel wordt duidelijk hoe intens jij geniet en meeleeft met de kinderen en mensen daar en hoe ontzettend de kinderen genieten van jou aandacht.
En hoe kleinen weinig het voor jou ook lijkt, voor hun is het geweldig die aandacht die ze van jou krijgen en anders niet gehad hadden. voor hun is het net als voor jou een blijvende herinnering waar ze met plezier aan terug kunnen denken. Dus ga zo door en geef ze die aandacht.
Maar vergeet niet te genieten, zeker van de dankbaarheid die je er voor terug krijgt !
Wat voor jou weinig lijkt is voor hun "heul veul " !!
Zet hem op bijna vakantie !!
liefs,
papa xxx -
09 April 2015 - 18:27
Bart Van Der Veer:
Ongetwijfeld heel aandoenlijk en aangrijpend wat je allemaal tegenkomt, en wat zijn wij "uit het westen"ons dan veel te weinig bewust van hoe goed we het wel niet hebben, De vanzelfsprekendheid van tal van zaken en geneugten zoals wij die kennen is verre van zelfsprekend zelfs onbereikbaarbaar voor de mensen en/of jongeren daar.
En toch de twinkeling in de ogen, de glimlach op hun gezicht, voor ons onbegrijpelijk maar o zo waardevol, en ik sluit me aan bij mijn broertje, geluk zit voor hen niet alleen in materiele dingen, maarjou /jullie aandacht en toeweiding.
Veel goeds en succes, de komende weken, kijk al weer uit naar je volgende berichtje.
Liefs, Bart, Donita Kees en Toos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
